Tuesday, April 20, 2010

Απαντήσεις σε συχνές ερωτήσεις

Ναι... Όπως θα έχετε καταλάβει ήδη από τον τίτλο του blog και από το nick μου, η ικανότητά μου στο να εφευρίσκω εμπνευσμένους τίτλους είναι εφάμιλλη με την ικανότητα της Στέλλας Μπεζαντάκου στο να μην κάνει βίζιτες.

Ένας τίτλος σε οτιδήποτε βέβαια, συνήθως επιφέρει αυτόματα την κατηγοριοποίησή του και εγώ έχω προ πολλού κατατάξει τον εαυτό μου στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν τους αρέσουν και δεν τους ενδιαφέρουν οι κατηγοριοποιήσεις. 

Περισσότερο με ενδιαφέρει η ουσία των πραγμάτων. 
Η ουσία και η αυτεπεξηγηματική δύναμη της πλάγιας γραφής. Το μόνο που έχει σημασία για ‘μένα σε αυτό το blog είναι το να καταφέρω να μεταλαμπαδεύσω την υπέρμετρη γνώση μου και την ανυπέρβλητη σοφία μου με ταπεινοφροσύνη και σεβασμό σε όλους εσάς τους βρωμιάρηδες.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που στο πρώτο μου άρθρο, επιλέγω να απαντήσω στεγνά και αντικειμενικά σε μερικές ερωτήσεις που σας ταλανίζουν όλους. Μερικές πάντοτε επίκαιρες, άλλες προαιώνιες, άλλες κλισέ…  
Όλες όμως αναπάντητες. Μέχρι σήμερα.



1/ Γιατί οι γυναίκες δεν ξέρουν να οδηγάνε;

Διότι αντιλαμβάνονται τα αυτοκίνητα και τις μηχανές ως απλά μεταφορικά μέσα. 
Η μαγεία της οδήγησης τις αφήνει αδιάφορες και προφανώς δεν μπορεί κανένας ούτε να μάθει, ούτε να κάνει κάτι σωστά αν δεν το κάνει με μεράκι.

Ρόλο ενδεχομένως να παίζει και η κατά κανόνα μεγαλύτερη μυϊκή δύναμη των ανδρών αφού συντελεί στο να ‘πάρουν τον αέρα’ ενός οχήματος γρηγορότερα. 

Βάσει στατιστικών, ένας άντρας από τις 2 πρώτες ώρες που θα μπει σε αυτοκίνητο θα έχει μάθει ‘χειρόφρενο’ και μπαντιλίκια, ενώ μία γυναίκα στα 7 πρώτα μέτρα οδήγησης θα έχει προκαλέσει περίπου 6.000 δυστυχήματα με νεκρούς.



2/ Ισχύει το ρητό ‘Στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται’;

Δυστυχώς όχι παιδιά. Και δυστυχώς το ‘μαθα κι’ εγώ the hard way.
Μια πρώην μου κατέρριψε και τα δύο σκέλη αυτού του ρητού σε μια νύχτα... 
Ζητώντας της κάποτε αυτό που κάποια στιγμή ζητάνε όλα τα αγοράκια από τις αγαπημένες τους (ΚΩΛΟ), και αφού έλαβα τις πρώτες αρνητικές αρνήσεις, έκανα τη μαλακία να πετάξω μεταξύ σοβαρού κι’ αστείου αυτήν την ατάκα (ντάξει, είχα πιεί).

“Λάθος…” απάντησε, “…στον πόλεμο δεν δίνεις κώλο, ούτε όταν πηδιέσαι πετάς βόμβες” (ναι είχε πιεί κι’ αυτή).

Το επιχείρημά της όμως ήταν έγκυρο. Προσπάθησα να το παρακάμψω κάνοντας πράξη την φράση ‘την πιάνω στον ύπνο’, μόνο και μόνο για να αποτύχω βλέποντας ότι είχε κι’ εκείνη κάνει πράξη το επιχείρημά της. Το στρινγκ της ήταν ζωσμένο με εκρηκτικά.
Ξεφτίλα.



3/ Ποιος δημιούργησε το σύμπαν;

Κανένας. Υπήρχε πάντα και θα υπάρχει για πάντα.  
Όχι μόνο έχει ειπωθεί από παλιά, όχι μόνο είναι λογικό, αλλά το ξέρουμε και εμπειρικά. Τίποτα δεν προέρχεται από το τίποτα και τίποτα δεν σταματάει να υπάρχει. Όλα μεταστοιχειώνονται.

Νομίζεις ότι κάνω πλάκα; Δες τι λέει περί του θέματος ένα από τα εγκυρότερα site του Ίντερνετ.



4/ Γιατί οι ηλίθιοι λένε ότι έχουμε Δημοκρατία στην Ελλάδα ενώ οι ‘ψαγμένοι’ ότι έχουμε Χούντα;

Διότι η γνώση των μεν για τη δημοκρατία συνίσταται σε ατάκες του στυλ “Σε μια Δημοκρατία, το όπλο μας είναι η Ψήφος μας” και των δε σε ιδεοληψίες τύπου “Ναι ρε φύλε, ΧΟΥΝΤΑ! Ώπος τότε εκή με το πολητεχνίο ασούμε. Το ‘75”.

Κυρίως όμως, διότι καμία από τις 2 κατηγορίες που αναφέρεις δεν έχει κάνει τον κόπο να μάθει τι ακριβώς είναι ο κοινοβουλευτισμός.



5/ Ε και τί είναι ο Κοινοβουλευτισμός;

Είδες;
Ναι, είδες. 
(Είπα, απαντήσεις θα δώσω και στις απαντήσεις δεν χωράνε ερωτηματικά).

Υπεραπλουστεύεις τα πράγματα και δεν συμφωνείς με τις απόψεις μου, οπότε κάνεις λάθος. Στο κάτω κάτω δεν νομίζεις ότι αφού είχες τον όρο ‘απολιτική’ στον τίτλο του blog σου θα έπρεπε να αποφεύγεις να κάνεις πολιτικούς σχολιασμούς;

Όχι. Σκάσε.



6/ Τί λε ρε φασισταριό; Θα μου πεις εσύ τι θα λέω και τι όχι; Δημοκρατία δεν έχουμε;

Όχι, κοινοβουλευτισμό. ΣΚΑΣΕ.
Άμα θες, οργάνωσε καμιά πορεία.


7/ Καλά, κάτι άλλο… Η γάτα μου είναι ένα αυτάρεσκο, αχάριστο, κακιασμένο πλάσμα που νομίζω πως με μισεί και με εκμεταλλεύεται. Δεν είχα αυτό στο νου μου όταν αποφάσισα πως θέλω να αποκτήσω κατοικίδιο. Αν ήξερα ότι θα ‘ταν έτσι θα αγόραζα άνθρωπο, που τουλάχιστον δεν θα βίαζε και τα παπούτσια μου. Τί μπορώ να κάνω;

α/ Πέταξε την γάτα σου στον κοντινότερο κάδο σκουπιδιών (ή στον πιο μακρινό, ανάλογα με την ισχύ και την ευθυβολία του κουτουπιέ σου)    

β/ Κλείσε το καπάκι του κάδου πριν προλάβει να συνέλθει απ’ το χτύπημα

γ/ Ενημέρωσε τους υπαλλήλους του Δήμου ώστε να μην ξεφύγει κατά την μεταφορά απ’ τον κάδο στην σκουπιδομπετονιέρα

δ/ Πάρε σκύλο    
     

Είσαι μαλάκας. Οι γάτες είναι εξίσου συμπαθητικές με τους σκύλους, αν όχι πκιό συμπαθητικές…

…;!  
Εντάξει. Στην τελική, όλα είναι θέμα γούστου. Απλά εσύ δεν έχεις καθόλου. 
Ας δούμε τι λέει η πλειοψηφία.


 /

α/

Ή α;


8/ Ποιά είναι τα ποτά που πίνουν οι άντρες μ’ αρχίδια που ζυγίζουν 8.000.000 τόνους ακόμα και στο διάστημα;

Ούζο (Πλωμάρι) με το φαγητό και Jameson όλες τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας.



9/ Είμαι αδερφάρα και δεν μου αρέσει το ούζο. Και δεν είμαι και πολύ του ουίσκι… Υπάρχει κάτι άλλο;





Έλα ξεκόλλα, πες…

Υπάρχει ένα ακόμα ποτό, που εμπεριέχει μάλιστα και μοναδικές στρατηγικές ιδιότητες. Το Bacardi.
Ναι είναι γυναικείο, αλλά αφού τουλάχιστον δεν λέγεται ‘Ελβιέλα’ μπορείς να το παραγγείλεις άφοβα.

Πλεονεκτήματα:

Το πίνεις το καλοκαίρι χωρίς να ζεσταίνεσαι σαν πουτάνα που κολυμπάει σε ενεργό ηφαίστειο.

Μπορείς να πιείς οτιδήποτε άλλο πριν ή μετά απ’ αυτό, χωρίς τις γνωστές παρενέργειες της πρόσμειξης (π.χ. σε περίπτωση που  ο barman είναι αδερφάρα – ή είσαι εσύ ο barman – και έχει μόνο ένα μπουκάλι Jameson).

Δεν σου αφήνει ποτέ hangover, όσο κι’ αν πιείς.
Ιδανικό για να μην ξερνάς στη μάπα του εργοδότη σου την επόμενη μέρα.



10/ Τί στο μπούτσο παίζει με την Ελλάδα;; Έχουμε να δούμε άσπρη μέρα 178 χρόνια τώρα...

“Oh my god! It’s a mirage,
I’m tellin’ y’all it’s sabotaaaage!”



11/ ‘Ωρες – ώρες νοιώθω γέρος/γριά ενώ δεν είμαι καν 30 χρονών. Στασιμότητα, ανία, ιδεολογικός αποπροσανατολισμός... Πώς μπορώ να ξαναβρώ νόημα στη ζωή μου;

Η ζωή σου δεν είχε ποτέ νόημα.
Πέρα απ’ αυτό, μπορείς αν θέλεις να δοκιμάσεις κάτι από τα παρακάτω.
Αν δηλώνεις αλτρουϊστής, ξεκίνα από το τελευταίο και βλέπουμε. 

α/ Μάθε σωστά τη γλώσσα που χρησιμοποιείς (π.χ. την ελληνική) ώστε να έχεις μια πιθανότητα να αντιληφθείς έγκαιρα ποιο ακριβώς είναι το νόημα που νομίζεις ότι θα ξαναβρείς.

β/ Διάβασε τους Στωϊκούς.  

γ/ Σταμάτα να βλέπεις τηλεόραση.

δ/ Αυτοκτόνα.

Δεν είναι σίγουρες λύσεις, αλλά είναι σίγουρα μια καλή αρχή.


12/ Πωωω, τί μου λες τώρα; Βαριέμαι/δεν θέλω να κάνω τίποτα απ’ αυτά. Θεωρώ ότι είναι απλά ευκολότερο να αλλάξω όλον τον υπόλοιπο κόσμο αντί για τον εαυτό μου. Τί λες, δεν είμαι πολύ έξυπνος/η που το σκέφτηκα έτσι; Πώς θα μου πρότεινες να το κάνω;

Ναι, είσαι πολύ έξυπνος/η και σε παρακαλώ κόφτο διότι στο blog μου δεν υπάρχει χώρος για δύο ξερόλες.
Απ’ όσο ξέρω, ο μόνος τρόπος για να πετύχεις κάτι τέτοιο είναι με το να διαφωνείς με όλους και με όλα, με το να μην είσαι ικανοποιημένος με τίποτα, και με το να μπαίνεις καθημερινά στο Indymedia ή στο site του ΛΑ.Ο.Σ.

Θα σε συμβούλευα επίσης, να έχεις χαμηλές προσδοκίες.
Όπως είπε και κάποιος κάποτε: “Ο κόσμος υπήρχε πριν από σένα και δεν σου χρωστάει τίποτα. Παλιοκαράφλα”.



13/ Εντάξει. Μία ακόμα εξυπνάδα και σταματάω. Οι γυναίκες μπορεί μεν να μην ξέρουν να οδηγούν, όμως είναι πάντα οι άντρες που κάνουν τις χοντρές μαλακίες και πεθαίνει κόσμος. Αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων δηλαδή, οι γυναίκες είναι καλύτερες στην οδήγηση… Γιατί δεν το προβάλλουν ποτέ αυτό ως επιχείρημα;

Διότι δεν το έχουν σκεφτεί. Περίμεναν να το γράψεις εσύ στο blog ΜΟΥ.



14/ Ποιό είναι το ‘ένα βιβλίο’ που πρέπει να πάρει κάποιος μαζί του σε ένα εγκαταλελειμμένο νησί;

Αν σκοπεύεις να βρεθείς σε ένα εγκαταλελειμμένο νησί, τότε μπορείς να πάρεις μαζί σου όσα βιβλία θες.

Αν σου τύχει, τότε μάλλον δεν θα έχεις την ευκαιρία να πάρεις κανένα.

Αν υποθέσουμε ότι για κάποιον λόγο είχες πρότερη ενημέρωση για την εγκατάλειψή σου και το μόνο που σκέφτηκες είναι ‘ποιό είναι το μοναδικό βιβλίο που θα πάρεις μαζί σου’, τότε προφανώς πρέπει να επιλέξεις κάποιον εμπεριστατωμένο Οδηγό Επιβίωσης.



15/ Πραγματικά, το blog σου είναι ένας Φάρος Γνώσεως για την ανθρωπότητα. Αληθεύει ότι θα συνεχίσεις να απαντάς σε ερωτήσεις και στα σχόλια;

Αν δεν παίζω κομπιούτερ και είναι και καλή η ερώτηση, ίσως.
  
  

Ευχαριστίες:

Στην πρώην μου, Αγαθόκλεια, για το Νο. 2
(Ναι το ‘γραψα, σιγά! Ολόκληρο Μοσχάτο μία Αγαθόκλεια θα ‘χει;)

Από τον χρήστη του cracked.com για την τιμή που του έκανα βάζοντας την φωτογραφία της γάτας-Predator στο blog μου.
(Parakalw filaraki, den kanei tipota)

Sunday, April 11, 2010

Τρύπες πλοκής τρίτης κατηγορίας

Οι λεγόμενες “τρύπες πλοκής” (plot holes), λέμε συνήθως ότι υπάρχουν σε μια ταινία όταν συμβαίνει ένα γεγονός κατά την διάρκειά της, το οποίο δεν θα μπορούσε λογικά να συμβεί στην όποια πραγματικότητα έχει εγκαθιδρυθεί από το σενάριo.

Όπως γνωρίζει κάθε σινεφίλ, υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες στις οποίες οι τρύπες αυτές χωρίζονται:

Στην πρώτη, ανήκουν αυτές που με ενοχλούν.
Δεν περνάνε απαρατήρητες και δεν μπορώ να τις εκλογικεύσω ακόμα κι’ αν κάνω τον κόπο να προσπαθήσω. Είναι απ’ αυτές που όταν μου τυχαίνουν, καταριέμαι όλους τους απατεώνες του Hollywood που κλέβουν τον κοσμάκη στα σινεμά με τις μπουρούχες τους και παίρνω καπάκι τηλέφωνο στην Forthnet να απαιτήσω επιστροφή χρημάτων για το χαμένο bandwidth.


Στην δεύτερη κατηγορία, ανήκουν αυτές που δημιουργούν στα μουλωχτά μια υποσυνείδητη, παθητική συμφωνία μεταξύ θεατή και σκηνοθέτη. Ο θεατής γίνεται πιο ελαστικός όσον αφορά την αναστολή της δυσπιστίας του, παραβλέποντας τυχόν παραλογισμούς στο σενάριο, και απ’ την μεριά του ο σκηνοθέτης τον αποζημιώνει με ακόμα περισσότερες εκρήξεις, χορογραφίες kung fu, ή/και ΒΥΖΑΡΕΣ.


Υπάρχει όμως και μια τρίτη κατηγορία… Μερικές απ’ αυτές ισορροπούν μεταξύ τρύπας πλοκής (απαράδεκτο) και γκάφας (ίσως κατανοητό). Είναι αυτές που ούτε την ταινία χαλάνε - ούτε καλύτερη την κάνουν - αλλά μόλις τις αντιληφθείς δεν μπορείς να μην  αναρωτηθείς πώς δεν τις πήρε κανένας χαμπάρι από τόσους που δούλεψαν σε όλη την παραγωγή.  
  


Με τρύπες πλοκής της τρίτης κατηγορίας θα ασχοληθώ σήμερα, έχοντας επιλέξει παραδείγματα από τρεις κλασικές ταινίες...



Superman (1978)

Για τους περισσότερους σούπερ-ήρωες, μια εναλλακτική προσωπικότητα είναι αναγκαία, για τους γνωστούς λόγους. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή από μέρους τους την ώρα που αλλάζουν από την μία στη άλλη, αφού αυτή είναι η μόνη στιγμή στην οποία είναι πραγματικά ευάλωτοι και αυτοί και οι αγαπημένοι τους.


Στην υπερπαραγωγή του 1978, ο σκηνοθέτης Richard Donner αποφάσισε ότι η γνωστή τακτική του Clark Kent να μεταμορφώνεται σε Superman μέσα σε τηλεφωνικούς θαλάμους ήταν πλέον επισφαλής, και ίσως και λίγο ντεμοντέ για το δικό του σύγχρονο όραμα για την ταινία.

Υπάρχει μάλιστα και μια κωμική αναφορά σε αυτό, όταν την πρώτη φορά που θέλει ο ήρωας να αλλάξει φορεσιά, ο κοντινότερος τηλεφωνικός θάλαμος που βρίσκει είναι γελοιωδώς ακατάλληλος για κάτι τέτοιο…



Ας δούμε τώρα πως ο σκηνοθέτης αποφάσισε να ‘βελτιώσει’ τον τρόπο αυτής της κρυφής αλλαγής ενδυμασίας του ήρωά μας:


Αλλαγή 1η:




Σε μια διαφανή περιστρεφόμενη πόρτα...

Αν τυχόν δεν τον έβλεπε κανείς απ’ έξω απ’ το κτήριο, να τον έβλεπε τουλάχιστον κάποιος από μέσα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με το που αλλάζει και βγαίνει, βλέπουμε ότι υπάρχουν 3 άτομα που τον έχουν δει…

 Ένας νταβατζής και δυο πόρνες.


…και για κάποιο λόγο το μόνο που λέει ο νταβατζής είναι: "Whooh! Saaay Jim, thats a bad outfit! Whoah!” Αλήθεια. 

Ποιό είναι το υπονοούμενο εδώ; Ότι δεν θα ήταν αξιόπιστοι αυτοί ως μάρτυρες;;

Για πάμε παρακάτω…



Αλλαγή 2α:

   
“Ρε μαλάκα, ο Clark πηδάει απ’ το παράθυρο…!” 
“Δεν καταλαβαίνω τι λες. Όπως βλέπεις, κοιτάμε κάπου αλλού τώρα…”
    “Έχεις δίκιο. Δεν ξέρω τι με έπιασε.”


Τώρα μάλιστα! Το άτομο πηδάει απ’ το παράθυρο ενός τεράστιου γραφείου τίγκα στον κόσμο και με τουλάχιστον 2 άτομα, δύο μέτρα ‘μακριά’ του. Ωραία.

Και πώς εξηγείται αυτό κύριε σκηνοθέτα; Μήπως δεν είναι ούτε αυτοί αξιόπιστοι, κοτζάμ δημοσιογράφοι; Ούτε αυτούς θα τους πιστέψει κανείς;

Μας λες δηλαδή ότι έτυχε να δουλεύει ο Αυτιάς και ο Χατζηνικολάου στη ‘Daily Planet’ το ’78; Αρχίδια!



Για να μη πει κανείς ότι μόνο λόγια είμαι και ότι μόνο να κατακρίνω ξέρω, θα σας δείξω πως θα το χειριζόμουνα εγώ το θέμα με μηδαμινή επιβάρυνση στην παραγωγή:



Κατ’ αρχήν, θα έμενα πιστός στην ορίτζιναλ έμπνευση του τηλεφωνικού θαλάμου.
Την εποχή που  πρωτοκυκλοφόρησε ο Superman στα κόμιξ, οι τηλεφωνικοί θάλαμοι ήταν ξύλινοι και κλειστού τύπου, όπου μπορούσε κανείς να αλλάξει ρούχα με την ησυχία του. Θα έφτιαχνα λοιπόν κανα-δυο τέτοιους με bonus και λίγο retro feel. Όσο γι’ αυτό που θα αναρωτιέστε…

“(Αμάν!)”
“Καλημέρα Superman. Πού είναι ο Clark που μπήκε στον θάλαμο πριν από ‘σένα;”
“ Εεεε, σσσσσς, μιλάει στο τηλέφωνο. (χεχε, γελοίοι γήινοι)”


Βέβαια, θα πει κάποιος: “Γιατί όμως σε τηλεφωνικούς θαλάμους; Γιατί όχι σε υπονόμους π.χ.;” Και σ’ αυτό έχω λύση.

Ξέρουμε, όπως μας δείχνουν τα flashback από την παιδική ηλικία του Clark, ότι λόγω της έμφυτης υπευθυνότητας του από μικρό παιδί, στα εφηβικά του χρόνια ήταν τρελός κάγκουρας. Λογικό θα ήταν λοιπόν ακόμα και μετά την ενηλικίωσή του, να δυσκολεύεται να απαγκιστρωθεί από μερικές εφηβικές συνήθειες…

 "… εικοσιοχτώ-ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡ’Τ’ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ! Χαχαχαχα! ΚΑΡΓΙΟΛΗ!!!"



Terminator 2: Judgment Day (1991)

Ομολογώ πως αυτήν την τρύπα πλοκής δεν την παρατήρησα ποτέ βλέποντας την ταινία. Περιέργως, συνειδητοποίησα την ύπαρξή της όταν κατά την διάρκεια ουισκοκατάνυξης με φιλική παρέα, η συζήτηση πήγε στον Terminator (συμβαίνει συχνά στις παρέες μου). Χαρούμενος με την ξαφνική ανακάλυψη, άρχιζα να φωνάζω σε έναν απ’ τους φίλους μου που είναι κι’ αυτός fan της ταινίας (ποιός δεν είναι;):

“Ρε μαλάκα! Το χέρι! Δεν θυμάσαι εκεί που τις μαζεύει απ’ το Τιθάουζεντ που του μαγκώνει το χέρι σ’ ένα γρανάζι;; Μετά κόβει το χέρι του για να ξεφύγει και το αφήνει εκεί...!” 

Και είναι αλήθεια. Σχεδόν το μισό μέρος της ταινίας περιστρέφεται γύρω από την προσπάθεια των πρωταγωνιστών να καταστρέψουν ό,τι έχει μείνει από τον Εξολοθρευτή της πρώτης ταινίας (ένα μικροτσίπ και ένα χέρι), και αφού καταφέρνουν αυτό, καταφέρνουν και να ξεχάσουν ένα χέρι από τον Εξολοθρευτή της δεύτερης (πιθανότατα, πιο εξελιγμένο κιόλας).


Η απάντηση του φίλου μου ήταν μια γλυκιά υπενθύμιση της έμφυτης αρετής στον μισανθρωπισμό: “Ωχ! Όντως... Ε, ρε μαλάκα ‘ντάξει, ταινία είναι..”

Άντε ρε σοβαρά; Ταινία είναι; Εγώ τόσο καιρό νόμιζα ότι ήταν μαγνητοσκοπημένη μετάδοση παράστασης ‘Living Theatre’! Ηλίθιε.



Αφού έφτυσα στο ποτό του όταν πήγε στην τουαλέτα, έκανα αυτό που κάνω πάντα όταν δεν μπορεί να μου δώσει κανείς μια πειστική απάντηση σε κάτι:

Ρώτησα τον φανταστικό φίλο μου που έχω επινοήσει για να εξασκούμαι στη διαλεκτική.

Δυστυχώς, κι’ αυτουνού η απάντηση ήταν αποκαρδιωτική: “Ίσως το άφησαν έτσι για να γίνει θέμα στο sequel...” Καλός μαλάκας και ‘σύ.

Θα στηρίξουνε δηλαδή την υπόθεση της επόμενης ταινίας (ή μέρος της) στο ότι στην προηγούμενη ο Εξολοθρευτής ξέχασε το κομμένο χέρι του, οπότε στέλνουν άλλον για να πάει να το μαζέψει;;

Βέβαια στο Hollywood τίποτα δεν αποκλείεται οπότε θα συνεισφέρω μια ιδέα για το concept της τρίτης ταινίας, μπας και έχει πέσει μέσα και τον αδίκησα:



Α, όπα. Ξεχάστηκα. Βγήκε τρίτη ταινία και ήταν ολόκληρη  πιο γελοία απ’ αυτό...




Λοιπόν, επειδή το κούρασα, θα κάνω τις διορθώσεις και θα πάω παρακάτω.

Καλά, όσο για το Τ3, δεν μπορώ να διανοηθώ για ποιόν λόγο δεν επέλεξαν το σενάριο που θα ταίριαζε απόλυτα σε μια ταινία με 2 Εξολοθρευτές διαφορετικού φύλου...

 Προφανώς.


Όσο για το Τ2, η τρύπα είναι μεγάλη αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ:


Photobucket

“Αντίο Sarah. Μην κλαις ρε John, σου έχω αφήσει κάτι για να με θυμάσαι στο γρρρλλρμπ…” 


Και ΝΑΙ, δηλαδή ΟΧΙ, το ‘Salvation’ ΔΕΝ είναι ταινία Terminator.


Batman Begins (2005)

Από τον Clark Kent που δεν έχει καν τα φράγκα να αγοράσει έναν τηλεφωνικό θάλαμο για να βάλει στο σπίτι του, στον Bruce Wayne που έκατσε και έχτισε ολόκληρη σπηλιά κάτω απ’ την έπαυλή του μόνο και μόνο για να αλλάζει ρούχα και να παρκάρει τ’ αμάξι... Πφ!

Ως Έλληνες βέβαια, δεν μπορούμε να πούμε και πολλά για κάποιον που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του και το παίζει μούρη με τα λεφτά και το όνομα του μπαμπά, διότι τουλάχιστον ο Bruce Wayne δεν βάζει υποψηφιότητα για πρωθυπουργός του Gotham. Οπότε το προσπερνάω αυτό και πάω στο θέμα.



Ο Bruce λοιπόν, έχοντας σχεδόν εκπληρώσει την εκπαίδευση των νίντζα, βρίσκεται αντιμέτωπος με την τελική και πιο δύσκολη δοκιμασία: Να καταφέρει να αποκεφαλίσει έναν δολοφόνο ώστε να αποδείξει ότι είναι ικανός να αποδίδει Δικαιοσύνη.


Ο σκηνοθέτης εδώ χρησιμοποεί ένα ευφυές τέχνασμα, ώστε να παροτρύνει τον θεατή να σκεφτεί ότι ο δολοφόνος ίσως και να είναι ασυγχώρητος και η ποινή του αρμόζουσα: Δίνει τον ρόλο του σε έναν ημι-απροσδιόριστης/ημι-ισπανομογγολικής καταγωγής σκατόφατσα/ηθοποιό. Το suspense μεγάλο. Θα το κάνει;;


 “Μη! Σε παρακαλώ senior Bruce! Σκέψου τις πορείες και τις διαδηλώσεις… Τις εκλογές…!”
“Τι πράμα;;!”


Ο Bruce δεν μασάει, υπερασπίζεται τα δικαιώματα του εγκληματία και προτείνει να τον παραδώσουν στο κοντινότερο δικαστήριο, δύο βουνά πιο κάτω από ‘κει που βρίσκονται. Όταν όμως αυτό δεν γίνεται αποδεκτό, αναγκάζεται να εκθέσει πιο σθεναρά τις απόψεις του…


Ο Bruce Wayne περί Δικαιοσύνης

Ο Bruce Wayne περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων




Ακόμα και αν πει κάποιος ότι είναι λογικό να σκοτώσεις καμιά τριανταριά άτομα που θεωρείς εγκληματίες για να σώσεις έναν που είναι σίγουρα, υπάρχει ένα θέμα που παραμένει…   
Δεν σώνει ΟΥΤΕ αυτόν! Ο μελλοντικός Batman σχεδόν ξεκληρίζει μια ολόκληρη μυστική οργάνωση για κανέναν απολύτως λόγο.

Τί να κάνουμε όμως; Όπως και μερικοί bloggers, έτσι και ο Bruce Wayne έπρεπε από κάπου να ξεκινήσει…

Ας δούμε όμως πως θα μπορούσε να αποφευχθεί όλος αυτός ο παραλογισμός…


“Μη! Σε παρακαλώ senior Bruce! Αν είναι να πεθάνω, προτιμώ να καώ ζωντανός και να με πλακώσει και ένα σπίτι μετά!”
Έγινε.