Tuesday, June 28, 2011

Εφηβεία VS Ωριμότητας


Μερικοί από εσάς γνωρίζετε πόσων χρονών είμαι, μερικοί με γνωρίζετε προσωπικά, και μερικοί ίσως αναρωτιέστε όπως και εγώ γιατί η ηλικία μου δεν φαίνεται πλέον στο προφίλ μου...

Η ωριμότητα, έτσι κι’ αλλιώς, δεν έρχεται πάντα με την μεγάλη ηλικία, ούτε και απουσιάζει πάντα στους εφήβους. Σίγουρα υπάρχουν όρια, αλλά η ηλικία δεν είναι το μόνο κριτήριο.  
Πώς θα σας πείσω λοιπόν ότι είμαι ικανός να ποστάρω ένα τόσο μεγαλεπήβολο άρθρο;

θα σας πω ένα πράγμα: Είμαι ώριμος.
Έχω αυτοκίνητο, έχω κοιμηθεί δύο (2) φορές με κοπέλα, μπορώ να πιώ άνετα ένα ποτήρι μπύρα (ΜΕΓΑΛΟ) χωρίς να ξεράσω άμεσα και έχω σταματήσει να χέζομαι στον ύπνο μου από την περασμένη Τετάρτη.
Θεωρώ βάσιμα πως είμαι ο ορισμός του ώριμου άνδρα και κατά συνέπεια ο πλέον αρμόδιος για αυτό το εγχείρημα.

Έχω όμως και την καρδούλα ενός μωρού παιδιού μέσα μου…
Και δεν εννοώ την ξεριζωμένη καρδιά ενός νεογέννητου σε κάποια κοιλότητα του κορμιού μου όπως θα σκέφτηκαν σίγουρα μερικοί ανώριμοι εδώ μέσα.
Είμαι σε επαφή με το παιδί μέσα μου. Όλοι είναι λίγο-πολύ. Εγώ όσο πρέπει.
Όπως και όλοι οι φυσιολογικοί, υγιείς, νοήμονες άνθρωποι που θα γνωρίσω κάποτε.


Δεδομένου λοιπόν ότι δεν θα αναφερθώ στην εφηβεία και στην ωριμότητα όσον αφορά τα ηλικιακά τους πλαίσια, ας δει καθένας που ανήκει κι’ ας κρίνει τον εαυτό του αναλόγως...

Για τους περισσότερους, το σημείο καμπής φαίνεται πως είναι κατά την μετάβαση από την φοιτητική ζωή στην… ζωή. Η ανεμελιά της εφηβείας δίνει χώρο στην κριτική σκέψη (ή την έλλειψη αυτής) και στις ευθύνες της ωριμότητας. Τα όρια μπορεί να είναι θολά, αλλά το σίγουρο είναι ότι μεγαλώνοντας αλλάζουν οι περιστάσεις και οι αντιλήψεις του καθένα για αυτές…  


Έρωτας, Εργασία, Γνώση, ROCK, Ουίσκι, Βυζάρες…  
Πυλώνες της κοινωνίας και κοινές πτυχές των ζωών των ανθρώπων…
Με τις αλλαγές των περιστάσεων και των αντιλήψεων που αφορούν μερικές απ’ αυτές θα ασχοληθώ σήμερα.


- Εργασία

  
Κατά την εφηβεία, η εργασία έχει συνήθως τον χαρακτήρα κάποιας φοιτητικής/διπλωματικής του είδους ή καμιά φορά και κανονικής δουλειάς, χρήσει της οποίας ο νεαρός εργαζόμενος αποσκοπεί στην αύξηση της αγοραστικής του ικανότητας όσον αφορά την προμήθεια αλκοόλ και ναρκωτικών. Είναι συνήθως part-time, carefree και μπορεί κάλλιστα να αποφευχθεί εξ’ ολοκλήρου από τους κατέχοντες την ιδιότητα του φοιτητή.

Για τους ώριμους εργαζόμενους απ’ την άλλη, η εργασία είναι full-time και στις περισσότερες των περιπτώσεων άσχετη με το αντικείμενο του ενδιαφέροντός τους. Το άγχος, η ανία, και η συνειδητοποίηση ότι τελικά κάποιος δουλεύει χωρίς να απολαμβάνει τους περισσότερους από τους καρπούς της εργασίας του γίνονται καθημερινότητα.  
Φυσικά, γνωρίζω ότι υπάρχουν και αυτοί που εργάζονται σκληρά από μικρή ηλικία λόγω ανάγκης, όπως και αυτοί που εργάζονται πετυχημένα κάνοντας αυτό που αγαπούν… Είναι όμως η μειοψηφία και δεν τους κόβω να διαβάζουν και blogs κιόλας, οπότε πούλο.


Νικητής: η Εφηβεία



- ROCK (μουσική)

 
Η μαγεία της ‘ανακάλυψης’ της μουσικής στα εφηβικά χρόνια είναι πράγματι κάτι καθοριστικό. Από την πρώτη επαφή με την μουσική, μέχρι την καταστάλαξη στα είδη που εκφράζουν τον καθένα, η ενασχόληση (ενεργή ή παθητική) με την μόνη γλώσσα που είναι υπεράνω του Λόγου είναι όχι μόνο δεικτική του χαρακτήρα αλλά και τον διαμορφώνει.

Όπως και με οποιαδήποτε γλώσσα όμως, όσο πάει την μαθαίνεις και καλύτερα. Ύστερα, ίσως μάθεις και άλλη μία και πάει λέγοντας… Αν η ποιότητα θεωρηθεί υποκειμενική, τότε η ωριμότητα νικάει εδώ με διαφορά μόνο και μόνο λόγω ποσοτικής υπεροχής… Όσο ζεις μαθαίνεις, και όσο έχεις αυτιά ακούς. Αν η ποιότητα θεωρηθεί αντικειμενική, τότε πάλι νικάει η ωριμότητα για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Καθώς δεν εξετάζουμε την φθίνουσα πορεία της μουσικής ως Τέχνη εδώ, αλλά την συνήθη αλλαγή της αντίληψης και την διεύρυνση των μουσικών οριζόντων του ατόμου, το αποτέλεσμα παραμένει το προφανές…


Νικητής: η Ωριμότητα

 


- Γνώση


Για να μην σας ξενίσει το αποτέλεσμα, θα ξεκινήσω από τους ‘ώριμους’.
Όσοι από εσάς ξέρετε να ξεχωρίζετε την αλήθεια απ’ την πραγματικότητα, σίγουρα αντιλαμβάνεστε τον ιδιάζοντα ρόλο του σωστού timing όσον αφορά την απόκτηση γνώσης.

Ενώ είναι μεν αλήθεια ότι ποτέ δεν είναι αργά για κάποιον να αρχίσει να μορφώνεται, στην πραγματικότητα τα αποτελέσματα μιας απόπειρας απόκτησης γνώσης σε ώριμη ηλικία είναι κατά κανόνα ολέθρια. Χαρακτηριστικά όπως η αυταρέσκεια, η αδιαλλακτικότητα, ο εξυπνακισμός και η απλή χαζομάρα αναπτύσσονται στους αμόρφωτους άκοπα και αυτόματα ακριβώς λόγω αυτής της έλλειψης γνώσης… Συνεπώς, είναι λογικό και επόμενο ότι αυτός που θα πορευτεί προς την απόκτησή της ενώ βρίσκεται ήδη σε ώριμη ηλικία και έχει ήδη διαμορφωμένο χαρακτήρα, θα προσάψει τις ήδη διαμορφωμένες απόψεις του σε πράγματα τα οποία μόλις έμαθε, θα παπαγαλίζει, θα παραμένει αδιάλλακτος, και πιθανότατα θα σπάει κάθε τρεις και λίγο τα αρχίδια κάποιου πραγματικά μορφωμένου με επιχειρήματα βασισμένα στα λήμματα της Wikipedia.

Τα πλεονεκτήματα για αυτόν που είχε την καλή τύχη να μορφωθεί στην κατάλληλη ηλικία είναι πολλά – και αν και τίποτα δεν εγγυάται ότι θα έχει δίκιο σε οτιδήποτε – θα κατέχει τουλάχιστον το minimum ζητούμενο σε κάθε συζήτηση/διαφωνία: Άποψη.

Πραγματική άποψη και όχι όπως την αντιλαμβάνεται συνήθως ο ώριμος νέο-διανοούμενος…  
‘Χμμμ, ε εμένα αυτή είναι η άποψή μου! Τι καλά! Δεν ξέρω για τί μιλάω, απλά διάβασα κάτι κάπου και το υιοθέτησα κατευθείαν γιατί μ’ αρέσει και γιατί νόμιζα πως το ήξερα και πριν το μάθω! Αυτό είναι άποψη! Έχω και ‘γω μία! Φτου και το πατάω! Αν διαφωνείς… ε, άποψή σου! ’

Αυτό δεν είναι άποψη, είναι αισχρή δικαιολογία για την άγνοιά σου. Μάθαμε τώρα, όποτε πετάς μια ανυπόστατη χαζομάρα την κάνεις άποψη και μπαίνει στο απυρόβλητο νομίζεις βλήμα.

ΛΟΙΠΟΝ!
Απλά πράματα… Άποψη βασισμένη στην γνώση, εμπεριστατωμένη, σφαιρική, επί του προκειμένου, αλλά και επί του γενικού πλαισίου της συζήτησης. Καλή, κακή, σωστή, λάθος... Δεν έχει καν σημασία. Και για να αλλάξεις άποψη, πρέπει να έχεις μία πρώτα. Α’ στο διάολο πίθηκε. 


Νικητής: η Εφηβεία



- Έρωτας / Βυζάρες


Χάριν συντομίας και σεξισμού προτίμησα να συμπτύξω αυτές τις δύο κατηγορίες μιας και έχουν αρκετά κοινά σημεία.

Το θέμα φαίνεται πως πάει παράλληλα με την μουσική εδώ…
Ο αγνός έρωτας… Η πρωτόγνωρη χαρά της εξερεύνησης του κορμιού του συντρόφου σου… Το να μοιράζεσαι ανεπιτήδευτα τα πάντα για πρώτη φορά με αυτόν/αυτήν που έχεις επιλέξει και να μαθαίνετε μαζί τον κόσμο… Μαγεία που την ζεις και όταν περάσει δεν ξαναγυρνά.   

Πέρα από το γεγονός ότι το παραπάνω δεν ισχύει και τόσο, η ωριμότητα έχει και εδώ να επιδείξει μια υπεροχή.  Όχι την ποσοτική βέβαια, αφού στις νεαρές ηλικίες οι πιθανοί ερωτικοί σύντροφοι είναι κατά κανόνα περισσότεροι, αλλά την επιλεκτική... Τα πιπίνια παραμένουν προσβάσιμα για τις τεκνατζούδες και τις ανωμαλάρες, οι συνομήλικοι προφανώς είναι το standard, αλλά και ένα νέο είδος συντρόφου ξεπροβάλλει και για τα δύο φύλα κατά την περίοδο της ωριμότητάς τους…

Για τις γυναίκες, το μόνο είδος άνδρα που δύναται να ικανοποιήσει όλες τους τις επιθυμίες:

 Daddy Cool
 
(Σχεδόν όλες)
 
Και για τους άνδρες, το μόνο είδος γυναίκας που ξέρει τι θέλει, πώς το θέλει, πότε το θέλει και που ξέρει και πώς να το δείχνει:

MILFΑΡΕΣ! 
  Νικητής: η Ωριμότητα

 
- Ουίσκι (Αλκοόλ και ναρκωτικά)


Αυτό το μέρος του post έμελλε να είναι μια συγκριτική διατριβή των δευτερευόντων (ενίοτε πρωτευόντων) μεθόδων διασκέδασης αμφοτέρων των κοινωνικών ομάδων που εξετάζουμε σήμερα, ώσπου συνειδητοποίησα ότι κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς ανεύθυνο από μέρους μου.  ΔΕΝ επιδοκιμάζω την χρήση/κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών και σας προτρέπω όλους σας να μείνετε μακριά τους. 

Συγκεκριμένα, όσο πιο μακριά μπορείτε απ’ το Jameson, το gin, το ρούμι, την βότκα, το ούζο, το μαύρο και την κόκα.


Νικητής: Ουδείς (Δεν υπάρχουν νικητές σ’ αυτά, μόνο χαμένοι)



Ισοπαλία για σήμερα λοιπόν...
Ως την επόμενη φορά, οι ώριμοι παλιμπαιδίστε και οι έφηβοι ωριμάστε ελεύθερα.
 
   

Friday, December 10, 2010

Ηθοποιοί του Hollywood που πρέπει να ζήσουν για πάντα


Αυτό είναι το sequel προηγούμενης αρθράρας μου την οποία σίγουρα θα θυμάστε ως την αρθράρα που αγνοήσατε παντελώς.

Όχι μόνο δεν σκοτώσατε ούτε έναν  απ’ αυτούς που σας προέτρεψα να σκοτώσετε, αλλά είχατε και το θράσος να μην μου δηλώσετε αρκετή συμπαράσταση ώστε τουλάχιστον να το έπαιρνα εγώ απόφαση και να πεταγόμουν Αμέρικα να καθαρίσω για πάρτη όλων μας. Μπράβο σας. Συγχαρητήρια που επιλέξατε να φάτε στη μάπα όλους τους γελοίους που ανέφερα για ακόμα μερικά χρόνια. Αυτό θέλατε, αυτό θα έχετε.

Αυτή την φορά λοιπόν, το άρθρο δεν απαιτεί καμία ενέργεια από μέρους σας, πέρα από το χειροκρότημα φυσικά.

Ο λόγος για τον οποίο οι αναφερόμενοι πρέπει να ζήσουν για πάντα δεν έχει να κάνει τόσο με το υποκριτικό τους ταλέντο, αλλά με το ότι καταφέρνουν να φαίνονται ‘φρέσκοι’ σε κάθε ρόλο που υποδύονται, αφήνοντας τον χαρακτήρα της ταινίας να επισκιάζει τον ηθοποιό… Μερικοί από ‘σας ίσως πουν “μα αυτό είναι το υποκριτικό ταλέντο…” και να έχουν δίκιο, όμως υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά που θέτει τα κριτήρια για το ποιός πρέπει να πεθάνει αξιοπρεπώς αφήνοντας πίσω του μια λαμπρή καριέρα και ποιός πρέπει να ζήσει για πάντα: Δεν έχει σχέση το οποιοδήποτε ταλέντο με το τον τρόπο που αυτό μπορεί να γίνεται αντιληπτό από το κοινό. Υπάρχουν και άλλοι, εξίσου σημαντικοί παράγοντες…

Για παράδειγμα, μας αρέσει ο De Niro; Μας αρέσει. Έχει ταλέντο; Έχει. ΄

Έχουμε δει τα τελευταία 15 χρόνια ταινία του και να ΜΗΝ σκεφτούμε “χμμ, ο De Niro παίζει τον γαμάτο μπάτσο/κλέφτη…”  αλλά “χμμ, γαμάει αυτός ο μπάτσος/κλέφτης! De Niro φίλε, εγγύηση!”;;

Όχι. Δεν το έχουμε κάνει διότι παίζει σχεδόν ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ τον μπάτσο ή τον κλέφτη. 
Ο τρομακτικός ψυχασθενής/ανωμαλάρα του Cape Fear έχει καταντήσει μεσήλικας μπάτσος με μουστάκι και 5 stock βλέμματα με ατάκες που 8 στις 10 φορές είναι η φράση yeah Im gonna take this down to the D.A.’s office. Ε γάμησέ μας πια.

ΠΡΙΝ
 ΜΕΤΑ

Άστο Robbie, δεν το σώνεις με τις 2-3 αρπαχτές άλλου είδους που έκανες. Δεν μας πωρώνεις πια. Πέθανε εσύ αξιοπρεπώς και εμείς θα σε θυμόμαστε για τον Νονό και για τον Ταρίφα.  

Πολλές φορές δεν φταίνε οι ίδιοι οι ηθοποιοί, ομολογουμένως. Λάθος λανσάρισμα, ατυχείς επιλογές ρόλων, αθέμιτη υπερπροβολή από τα ΜΜΕ, ξαφνικός θάνατος – είναι όλοι εξωγενείς και ανεξέλεγκτοι παράγοντες που δύνανται να επηρεάσουν αρνητικά την καριέρα τους.
Άλλες φορές, φταίνε… Υπερβολικό starιλίκι, ίδιοι ρόλοι σε κάθε ταινία (ενώ έχουν περιθώρια επιλογής), συχνή συμμετοχή σε πατατο-ταινίες για τα φράγκα, Botox στα 90 τους – είναι όλα επιλογές τους.

Μόνο λίγοι καταφέρνουν να είναι υπεράνω από όλα αυτά. Μόνο λίγοι κατέχουν αυτήν την ακαθόριστη μαγική ποιότητα που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Άλλοι πολύ, άλλοι αρκετά, και άλλοι έχουν την προοπτική οπότε μένουν υπό επιτήρηση και βλέπουμε.

Ας δούμε μερικούς και ας μην ξεχνάμε ότι στην τελική τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει και πολλή σημασία διότι ο λόγος για τον οποίο οι αναφερόμενοι πρέπει να ζήσουν για πάντα έχει να κάνει περισσότερο με το γεγονός ότι το λέω Εγώ.



1/ Meryl Streep


 
  
Η πρώτη που πατάει το κόκκινο χαλί στον ανάκτορο της αθανασίας.
Η ηθοποιός που μπορείς να την πετύχεις σε οποιαδήποτε ταινία και να καταλάβεις τον χαρακτήρα που υποδύεται μέσα σε 3 λεπτά ακόμα κι’ αν δεν μιλάει. Το Ταλέντο προσωποποιημένο. Αυτή που ίσως κατέχει την εν λόγω μαγική ποιότητα περισσότερο από κάθε άλλον. Αυτή που την περιγράφεις μόνο με σύντομες τιμητικές φράσεις για να δώσεις έμφαση.

Υποκριτικά, δεν την έχω πετύχει να επαναλαμβάνεται ποτέ, και δεν την έχω δει επίσης ποτέ σε ταινία-αρπαχτή ή σε ρόλο ‘κράχτη’. Πάντα συνεπής, όμορφη όσο πρέπει, και πάντα κρυμμένη πίσω από τον ρόλο της. 
Ίσως μερικές από τις ταινίες της να μην είναι ενδιαφέρουσες για όλους μας, αλλά οι επιλογές της δείχνουν ακριβώς αυτήν την ευελιξία και πολυμορφία που αναζητάμε σε έναν ηθοποιό.

Σχετικά πρόσφατα highlights της καριέρας της, ο ρόλος της ως ισχυρή κακιά(;) Γερουσιάστρια στο κορυφαίο remake του Manchurian Candidate και ως ευλαβής, έξυπνη καλόγρια στο αρκετά ενδιαφέρον Doubt.

Σ’ αγαπώ Meryl.

  
Υπό επιτήρηση: Kate Winslet 


Ταλέντο, άρτιες επιλογές ρόλων, πολυμορφία, sexy… το μωρό τα ‘χει όλα.
Αν και παραγνωρίστηκε λίγο από το Titanic, ανταπεξήλθε αποφεύγοντας την παγίδα της τυποποίησης της ως ‘γκομενάρα που ξέρει να παίζει κιόλας’, γεγονός το οποίο αποτελεί πολύ καλό σημάδι για τις γυναίκες ηθοποιούς του Hollywood.

Το μόνο που μένει γι’ αυτήν είναι να συνεχίσει έτσι αποδεικνύοντας την αξία της, αφού ακόμα είναι σχετικά μικρή στην ηλικία για να την συμπεριλάβουμε.

Highlights της καριέρας της, η εξαιρετική ερμηνεία και οι βυζάρες της στο Quills, καθώς και η επίσης εξαιρετική ερμηνεία της στο Eternal Sunshine of the Spotless Mind για την οποία την ερωτευτήκαμε όλοι.     

Συνέχισε έτσι μανάρι, η θέση είναι κρατημένη.



2/ Gary Oldman


Αν η Meryl Streep είναι η πρώτη που πατάει στο κόκκινο χαλί που οδηγεί στην αθανασία, τότε ο Gary είναι ο δεύτερος διότι εκτός από πολύ γοητευτικός άνδρας είναι και gentleman και την αφήνει να περάσει πρώτη.

Ο Gary Oldman είναι για τους άνδρες ηθοποιούς ότι ο Jon Lord για τους ROCK πληκτράδες… Προσπαθείς να σκεφτείς μερικούς απ’ τους καλύτερους αλλά σου διαφεύγει και όταν τον θυμηθείς απορείς πώς τον ξέχασες… Λογικό εν μέρει, αφού κανείς δεν κάνει συζητήσεις για πληκτράδες και αντίστοιχα λογικό αφού ο Gary παίζει πολύ συχνά σε υποστηρικτικούς ρόλους και συνήθως τον κακό της φάσης. Κλέβει πάντα όμως την παράσταση κι’ απ’ το παρασκήνιο.

Ποιός έχει ξεχάσει τον πανούργο καθίκι μπάτσο Stansfield που υποδύθηκε στο Léon;

Ποιός ξέχασε το πώς κατάφερε να είναι πραγματικά τρομακτικός και πιο ανώμαλος από κάποια ακατονόμαστη αδερφάρα-κωλόγερο στο Hannibal;

Ποιός ξέχασε ότι στο Batman Begins και ειδικά στο Dark Knight ήταν σχεδόν ό μόνος που θυμήθηκε να υποδυθεί τον χαρακτήρα του και όχι απλά να περιφέρεται μπροστά στην κάμερα;

Και ποιός θυμάται οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτόν σε ‘κείνη την χαζοταινία που ο Harrison Ford είναι πρόεδρος των USA και του την πέφτουν Ρώσοι(;) τρομοκράτες με αρχηγό τον Gary;

Κανείς.

Highlight της καριέρας του μέχρι στιγμής, ποιό άλλο; 


Από όλους τους πρωταγωνιστικούς ρόλους του, η πληθωρική του ερμηνεία ως Κόμης Δράκουλας ξεχωρίζει. Το άτομο κατάφερε να παίξει καλύτερα κι’ από την κορυφαία περούκα που φοράει ναούμε.

All hail the Gary.


- Υπό επιτήρηση: Daniel Day Lewis 


Απλά κορυφαίος. Από το My Left Foot μέχρι το In the Name of the Father έως το Last of the Mohicans και το Gangs of New York, ο μάστορας δίνει πάντα ρέστα.

Ο αξιότερος εκπρόσωπος του λεγόμενου method acting, κέρδισε πρόσφατα την υποψηφιότητα για την αθανασία με το φαινομενικά βαρετό αλλά βαθειά πωρωμένο There Will Be Blood, και πλέον μένει μόνο να μάθουμε αν όντως θα παρατήσει την ηθοποιία όπως πολύ συχνά έχει πει πως θα κάνει.

Δεν γίνεται να ζεις για πάντα και να κάθεσαι Danny. Είναι στο χέρι σου…    




3/ Christopher Lee  


Τί να πω γι’ αυτόν;; Δεν είναι και ο ορισμός του Χολιγουντιανού ηθοποιού αλλά αυτός είναι αθάνατος από μόνος του ασούμ! Είμαι σίγουρος ότι υπήρχε από πάντα και ότι απλά χάνεται απ’ την δημοσιότητα ώσπου να ξεχαστεί και μετά επιστρέφει. Σε όποια ταινία τον έχω πετύχει (όσο παλιά και να είναι) είναι ήδη γέρος! Και να μην ήθελα να τον συμπεριλάβω, ο τύπος είναι 240 χρονών και συνεχίζει να παίζει αδιάλειπτα.

Δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο highlight απ’ αυτόν, και μάλλον δεν θα είχε και νόημα, αφού οι καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του έχουν πιθανότατα λάβει χώρα σε κάποιο θέατρο της Κλασικής Αθήνας ή της Ελισαβετιανής Αγγλίας.

Γαμάς Sir Christopher! (ή όπως κι’ αν σε λένε στην πραγματικότητα)  

   

4/ Joe Pesci


Για τον Tommy στο Goodfellas και επειδή ήταν φίλος του Carlin. Τελεία.



5/ The Instructor


Γνωστός και ως Liam Neeson, παίρνει το όνομα-χρίσμα του από το γεγονός ότι έχει εκπαιδεύσει μερικούς από τους πιο γαμιάδες ήρωες του Χολιγουντιανού σινεμά:

Obi Wan; Check.

Batman; Check.

Balian of Ibelin; Check. 

Η απόλυτη πατρική φιγούρα στο Hollywood, πέρα από τις ηθικές αξίες που ενσταλάζει στους προστατευόμενους του, κάνει και αυτό που θα έπρεπε να κάνουν όλοι οι υπεύθυνοι και συνειδητοποιημένοι γονείς με τα παιδιά τους: Τους μαθαίνει να ανταπεξέρχονται στον κόσμο με μπουκέτα, αεροκλωτσιές και σπαθιά. 

Αν και η ανάγκη διατήρησης ενός τέτοιου προτύπου για την νεολαία είναι προφανής, δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος για τον οποίο ο Liam αξίζει την αθανασία. Πέρα από τους παραπάνω ρόλους του, οι ερμηνείες του στο Les Misérables και στο Schindlers List  παραμένουν κλασικές, και πάντα θυμόμαστε το δυστυχώς ξεχασμένο(;) Rob Roy. Ο τύπος είναι συνεπής σε κάθε ταινία. Επίσης, ΔΕΡΝΕΙ σχεδόν σε κάθε ταινία. 

Δείρ’ τους όλους Liam. 


- Υπό επιτήρηση: Brendan Gleeson

 
Ο Νο.1 ώριμος μακρυμάλλης γενειοφόρος πολέμαρχος του Ελέους.  

Βρείτε τις διαφορές:

 Braveheart
  
Troy 

Kingdom of Heaven 

Δύσκολο ε;
Κι’ όμως, όσοι έχετε δει αυτές τις ταινίες ξέρετε… Πάντα λάμπει στο παρασκήνιο και πάντα μας πωρώνει. Τον φοβόμαστε και τον αγαπάμε ταυτόχρονα.

Το μείγμα αρρενωπότητας και χιούμορ που προσδίδει συνήθως στους χαρακτήρες του βρήκε τον τέλειο ρόλο στον εκτελεστή που υποδύεται στο κορυφαίο In Bruges και πλέον ο Brendan είναι 1 βήμα πριν την εισδοχή του. Απλά περιμένουμε…

Λίγο ακόμα Πολεμιστή…



6/ Denzel Washington


Εκπρόσωπος της ‘μαύρης αξιοπρέπειας’ στο Hollywood, είναι από τους λίγους που κατάφεραν να κάνουν μεγάλη καριέρα εκεί χωρίς να λένε mothafuckaόλη την ώρα.

ΟK, και μένα στ’ αρχίδια μου, αλλά φαίνεται ότι το επιδίωξε και το κατάφερε άρα είναι σεβαστό όπως και να ΄χει – άσχετα που του έδωσαν Oscar για τον ρόλο ενός κακού μπάτσου που λέει mothafucka όλη την ώρα στο Training Day

Που να ‘ξερε βέβαια ο κακομοίρης ότι αφού το κατάφερνε όλο αυτό θα μπαίναμε πρόσω ολοταχώς στην εποχή της πολιτική ορθότητας, ότι ο Michael Jackson θα πέθαινε πιο λευκός κι’ από ασβέστη και ότι οι USA θα ‘εξέλεγαν’ μαύρο πρόεδρο… Σκατά ρε Denzel

Πάραυτα… Το ταλέντο του είναι αδιαμφισβήτητο και διαφοροποιείται αρκετά ώστε να τον συμπεριλάβουμε αβασάνιστα. Απ’ όλες τις ερμηνείες του, αυτή του στρατηγού στο Manchurian Candidate, που δεν ξέρει αν όντως υπάρχει συνωμοσία γύρω του ή απλά έχει αρχίσει να τα χάνει λάμπει περισσότερο απ’ όλες.

You‘re in bro!   


- Υπό επιτήρηση: Samuel Jackson


Ο λόγος;
Ακριβώς ο αντίθετος από τον πάνω…
Ο Samuel είναι μακράν ο πιο καταξιωμένος nigga στην ιστορία του Hollywood.
Cool, με afro, την πίνει, γκαρίζει, και ενίοτε πυροβολεί κόσμο στη μάπα! ΕΤΣΙ!

Όχι πως δεν έχει παίξει και σε διαφορετικού είδους ρόλους, αλλά αυτή η αβίαστη και φυσική niggerάδα του μας κάνει να θέλουμε σηκωθούμε και να χορέψουμε disco ναούμε. Το άτομο μας έχει χαρίσει τα καλύτερα daaaaaaaamn και τα καλύτερα mothafucka στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, τί να λέμε τώρα;;  

Επίσης, φτιάχνει την καλύτερη μπύρα στον κόσμο 

Highlight της καριέρας του, φυσικά, ο ρόλος του ως Jules στο Pulp Fiction. Το άτομο απλά γαμάει σ’ εκείνη την τανία or what;;  

Say what again mothafucka! SAY WHAT AGAIN!

Ο λόγος που μένει στην απ’ έξω και δυστυχώς μάλλον θα παραμείνει είναι ότι παίζει κυριολεκτικά όπου να ‘ναι. Πλέον, ό,τι πατατο-ταινία και ό,τι ρόλο και να του προτείνουν, φαίνεται πως δεν λέει όχι ποτέ. Κρίμα.

Sorry Sam αλλά δεν πάει έτσι… Θα σε θυμάμαι, αλλά δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος.



7/ Ted Levine

Όντως, ποιός είναι αυτός;;

 
Αυτός ναι.
Αυτός που θα μπορούσε με την παραπάνω συγκλονιστική ερμηνεία να είναι mainstream τώρα και όχι κομπαρσόμπατσος ή κομπαρσοστρατιωτικός στην καλύτερη. Τον επισκίασε κάποιο ημίκλειστο μάτι και τον χαντάκωσε το κακό γούστο των εκατομμυρίων θαυμαστών της σοφής καράφλας.

Δεν έχω πολλά να πω για τον Ted. Ας είναι όπως είναι η κατάσταση…
Αν είναι να τον βλέπουμε λίγο, ας τον βλέπουμε για πάντα.

Highlight του πέρα από τον ρόλο του ως Buffalo Bill στο Silence of the Lambs, ο ρόλος τους ως βλοσυρός ανώνυμος δεσμοφύλακας στο Shutter Island, στο οποίο κλέβει όλη την ταινία μέσα σε 2 λεπτά σε έναν διάλογο 10 γραμμών με τον πρωταγωνιστή.

Ουκ εν τω πολλω το ευ, Teddy


- Υπό επιτήρηση: Sean Bean 

  
Ντάξει… Όχι ότι κάνουμε χάρες, αλλά τί παίζει με αυτόν;;
Το άτομο δεν έχει σταυρώσει ταινία ολόκληρη ποτέ ρε. Σε όλες πεθαίνει στην μέση χωρίς να είναι καν ο κακός. Τί παίζει;

Στο Equilibrium; Πέθανε.
Στο Lord of the Rings; Πέθανε.
Στο Ronin; Την γλύτωσε αλλά ξεφτιλίστηκε στα 10 πρώτα λεπτά και έφυγε.
Ακόμα και voice-acting που έκανε στο Oblivion… ο χαρακτήρας του πέθανε!
Martin Septim)

Μόνο στο Troy κατάφερε να μείνει ζωντανός και αξιοπρεπής μέχρι το τέλος και το Troy είναι τόσο πατάτα που δεν πιάνεται. Τί γκίνια είναι αυτή;

Άνοιξα μια εγκυκλοπαίδεια να μάθω πώς εξηγείται αυτό το φαινόμενο και δεν βρήκα ούτε μια αναφορά. Άνοιξα το Google και βρήκα μια λίστα με τις ταινίες στις οποίες ο χαρακτήρας που υποδύεται πεθαίνει…

Κόζαρε ‘δω:

Airborne
Caravaggio
Clarissa
Don't Say a Word
Equilibrium
Essex Boys
Far North
The Field
GoldenEye
Henry VIII
The Island
Six-Echo
The Lord of the Rings
Lorna Doone
Outlaw
Patriot Games
Tell Me That You Love Me
The Hitcher
War Requiem
 
Τουλάχιστον το κάνει καλά… Άξιος!

Τί να σου πω ρε φίλε… Εγώ είμαι πρόθυμος και ‘τσι αλλά άμα είναι να ζεις για πάντα για να πεθαίνεις συνέχεια στις ταινίες σου τί να το κάνουμε;;  
Κάνε κάτι! Παίξε σε κανα remake του Highlander ξέρω ‘γω, να το αντισταθμίσεις.
Σταμάτα να πεθαίνεις συνέχεια τέλος πάντων. Σοβαρέψου.



8/ Anthony Hopkins
  
Ναι ρε…
Πλάκα έκανα στο προηγούμενο post, προφανώς…
Να ζήσει... 
Να ζήσει για πάντα!


ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΖΑΝΙ ΓΕΜΑΤΟ ΦΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΚΑΤΑ ΜΕ ΘΕΑ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ

Ο ΚΩΛΟΓΕΡΟΣ

ΤΟΥ ΓΑΜΑΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ
 
Είδατε ρε το Wolfman; Ε; Το είδατε;;
Ούτε ‘γω. Έμαθα όμως… Ρώτησα και έμαθα πριν να ΄ναι αργά…
Είπα να δω μια ταινία με λυκάνθρωπους να γουστάρω… Καλή είχα ακούσει ότι είναι… Λέω κράχτης θα ‘ναι ο Κωλόγερος, αλλά δεν ρωτάω και έναν φίλο μου που είναι αρκετά ηλίθιος και την έχει δει;

Και τί μαθαίνω;;; ΠΑΛΙ δέρνει ο Άχρηστος! ΠΑΛΙ ημίκλειστο μάτι! ΠΑΛΙ αυταρέσκεια! ΠΑΛΙ να πεταχτεί να κλέψει την παράσταση η Κομπλεξάρα! Είναι λέει το τελικό Boss! Ο original λυκάνθρωπος! Ο κακός της ταινίας!

Spoiler;;; Spoiler στο γκώλο και στη γκαράφλα του Κωλόγερου, εκεί spoiler.


Άσε και το άλλο… Ω, το άλλο…

Για σκεφτείτε κάτι:
Γήρας… Ένα μάτι… Σοφία…  Σεβασμιότητα… Πού πάει το μυαλό σας;

Ακριβώς

Και πού ΔΕΝ πάει το μυαλό σας;;

 ...
   
Πάρε ‘δω άτομο…
Πάρε ‘δω το Όνειδος…
Ο βρωμιάρης κατάφερε επιτέλους να πάρει τον ρόλο που ονειρευόταν πάντα…

Πόσες χάρες έταξες και πόσους λάδωσες ρε κωλόγερε για να τον δώσουν σε ‘σένα;
Νομίζεις ότι είσαι ‘συ άξιος να υποδυθείς τον Odin;; Άφησες και ακάλυπτο το ημίκλειστο μάτι σου αντί για το καλό για να μας το τρίβεις στη μούρη ρε καραφλόγερε; Νομίζεις ότι είσαι σεβάσμιος;; Ε βρε ξεκωλιάρη;;;

Βάψανε εκεί κάτι τενεκέδες και στους φορέσανε και χάρηκες ρε ΜΑΛΑΚΑ και γελάς;
Και τί στο μπούτσο κοιτάς στο ταβάνι γαμώ τη μάνα σου;;;

Πάρτο χαμπάρι ρε γέρο: Είσαι μια πόρνη.

Και χοντρός.

Ψόφα να σε φάει η Λάμια και σε καταπιεί ο Τάρταρος.

Θάνατος στον Anthony Hopkins.

Τάφος πάνω του.