Friday, July 30, 2010

Έλληνες υπάλληλοι σε κατηγορίες

Αυτό είναι ένα άρθρο εμπνευσμένο από τον Mikeius και το blog του, ‘Φάε ένα μαλάκα!’  
Ναι, το έβαλα και ως link λες και δεν το ξέρετε.

Ο λόγος, είναι προφανώς ότι ήθελα να γράψω ένα άρθρο με κατηγορίες ανθρώπων, και τι πιο έξυπνο από το να το κάνω και καλά tribute ώστε να μην μου λέτε μαλακίες πρέπον από το να το αφιερώσω στον Μικέ αφού πολλά από τα εξαίρετα άρθρα του είναι αυτού του είδους.



On with the άρθρο…


Έλληνες υπάλληλοι σε κατηγορίες


Οι καιροί είναι αναμφίβολα δύσκολοι για τους Έλληνες.
Ενώ η αόρατη σημαία της εγκαθετότητας κυματίζει πλέον αδιάντροπα και κρεμασμένη ανάποδα πάνω από την Βουλή, οι πιο αισιόδοξοι από εμάς παίρνουμε  πλέον απόφαση ότι (με λίγη τύχη) θα πεθάνουμε άποροι και ξεχασμένοι από όλους έχοντας τελευταία εικόνα στα μάτια μας τους ξεφτισμένους ταβανοσοβάδες κάποιου δημόσιου νοσοκομείου.

Μέχρι τότε όμως, πρέπει να δείχνουμε αλληλεγγύη και να βοηθάμε – όπως μπορεί ο καθένας – τις νέες γενιές. Βρισκόμενος για ακόμη μια φορά σε μια νέα εργασία και ξέροντας εγώ απ’ αυτά, θα κάνω το κομμάτι μου αναλύοντας τις βασικότερες κατηγορίες υπαλλήλων που ενδέχεται να συναντήσει κάποιος ανάμεσα στους συναδέλφους του, δίνοντας παράλληλα και μερικές συμβουλές στους ίδιους τους υπαλλήλους που τις απαρτίζουν. Είναι γεγονός ότι σε οποιαδήποτε εργασία, ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που καθορίζουν την ποιότητα της είναι το ποιόν των συναδέλφων. Εξ’ ου και η χρησιμότητα του άρθρου. 

Προφανώς θα αναφερθώ μόνο στον ιδιωτικό τομέα, αφού στον δημόσιο συναντάμε μία μόνο κατηγορία – τον Δημόσιο Υπάλληλο – και άρθρο με θέμα τους δημοσίους υπαλλήλους μάλλον θα ήταν χειρότερο κι’ απ’ αυτό.



Ο γιος του αφεντικού

Πρόκειται για ιδιάζουσα κατηγορία που ευτυχώς σπανίζει, αλλά θέλει προσοχή.
Μετά τις σπουδές στο Λονδίνο ή στην Νέα Υόρκη, έρχεται ο καιρός που ο μελλοντικός ιδιοκτήτης της επιχείρησης πρέπει να ασκήσει πρακτικά το επάγγελμά του. Να μάθει την εταιρεία του εκ των έσω και να ξεκινήσει από το 0, ακριβώς όπως έκανε και ο ‘μπαμπάς’ με σκληρή δουλειά πριν συνάψει φιλίες με αρκετούς κρατικούς λειτουργούς (sic) ώστε να μπορεί να κλέβει το Δημόσιο και τους υπαλλήλους του εκ του ασφαλούς.

Ο μπαμπάς χαίρεται με την προοπτική ενός τζάμπα υπαλλήλου (αφού έτσι κι’ αλλιώς θα έσκαγε το χαρτζιλίκι) και ο γιος, παραδόξως, εργάζεται με δουλοπρέπεια και υποτακτικότητα αφ’ ενός επειδή θεωρεί ότι ‘έτσι πρέπει να φέρεται ένας υπάλληλος’ και αφ’ ετέρου επειδή νομίζει ότι όταν γίνει αυτός το αφεντικό θα του φέρονται έτσι κι’ αυτουνού.   

Η δουλειά του είναι συνήθως ‘λίγο απ’ όλα’, με την ημερήσια αναφορά στον μπαμπά να καταλαμβάνει την 1η θέση μεταξύ των καθηκόντων του και την αποποίηση ευθυνών να ακολουθεί στο Νο 2.

Οποιοδήποτε λάθος του είναι αποτέλεσμα της ελλιπούς ενημέρωσης που έλαβε από τους υπόλοιπους και οποιαδήποτε λύση σε πρόβλημα προερχόμενη από οποιονδήποτε πάλι καλά που την σκέφτηκε μόνο αυτός.
Τείνει να μιλάει με στόμφο και θεωρεί ότι η διορατικότητα είναι κληρονομική και άρα την κατέχει έμφυτη. Αν για κάποιον λόγο σε αμφισβητήσει, θα σε κοιτάξει στα μάτια με βλοσυρό βλέμμα και ύφος φώκιας που πάσχει από Alzheimer προσπαθώντας να εκμαιεύσει την Αλήθεια και να σε επαναφέρει στην τάξη.

Άσχετα από ότι μπορεί να δείχνει, δεν ξεχνάει ποτέ την πραγματική του θέση.
Φιλίες και πολλά–πολλά δεν συνιστώνται, παρά μόνο αν κάποια από τις αναγνώστριές μου είναι απ’ αυτές που κάνουν πως και πως να τους κάτσει κανας τέτοιος, στην οποία περίπτωση πέρα από τα φυσικά χαρίσματα θα πρέπει να διαθέτει τρόπους high-class συμπεριφοράς και τουλάχιστον έναν επιχειρηματία συγγενή πρώτου βαθμού – κοινώς, να είναι από ‘τζάκι’.

Για τον φίλο αναγνώστη, στην όχι και τόσο πιθανή περίπτωση που υπάρχει ‘κόρη του αφεντικού’, τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Βασικά, ξέχασέ το καλύτερα. 
Αφού το ξεχάσεις, πρόσεχε να μην μασήσεις για κανέναν λόγο  από τα τσαλίμια της και ποτέ μα ποτέ: ΜΗΝ ΤΗΣ ΤΗΝ ΠΕΣΕΙΣ. (Άσε τα ‘χαίρω πολύ’ και τις μαλακίες, απλά μην το κάνεις).


Αγαπητέ υιέ,

Δεν θα μάθεις ποτέ την χαρά της δημιουργικότητας στην εργασία διότι για εσένα όλα είναι κέρδος και δεν θα μάθεις ποτέ τι εστί εργασιακή ανασφάλεια διότι… ξέρεις γιατί.
Μην μου το παίζεις συνάδελφος και προπαντός μην μου το παίζεις ‘φίλος’. Δεν είμαστε το ίδιο, ούτε θα γίνουμε ποτέ. Xωριάτη.



Ο υπουργός

Ομολογουμένως, ο τίτλος είναι αρκετά παραπλανητικός αφού προφανώς δεν υπάρχουν ιδιωτικοί υπάλληλοι που να διορίζουν μέχρι και την γάτα της κόρης τους σε υπουργεία το πρωί και που εμφανίζονται σε τηλεοπτικά παράθυρα εκφέροντας νηπιαγωγειώδεις σοφιστείες το βράδυ.

Ας πούμε ότι είναι υπουργός όπως φαντάζεται τους υπουργούς ένα 8χρονο ή ένας ένθερμος υποστηρικτής και ένεκα ιδεολογίας ψηφοφόρος του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος Νέας Δημοκρατίας. 
Ένας υπουργός υπεύθυνος και ανιδιοτελής, που τα δίνει όλα για το κοινό συμφέρον δίχως να αποζητά δόξα ή ανταπόδοση.

Τηρουμένων των αναλογιών, έτσι είναι κι’ αυτός ο υπάλληλος.
Είναι ο τύπος που σκάει μιάμιση ώρα νωρίτερα στην δουλειά χωρίς να υπάρχει ανάγκη και χωρίς να του το ζητήσει κανένας, και που φεύγει μία με δύο ώρες αργότερα για τον ίδιο λόγο. Είναι εξαίρετος στην δουλειά του, τυπικότατος, ευγενέστατος, πολλές φορές πρηξαρχιδότατος αναλύοντας τα πάντα σχετικά με την δουλειά, καθώς και ανίκανος να μην τα επαναλάβει 2-3 φορές με διαφορετική σειρά μπας και δεν τα κατάλαβε κάποιος ή/και γιατί απλά γουστάρει να ακούει τον εαυτό του να τα λέει.

Η χαρά του εργοδότη (και ενίοτε του τεμπέλη συναδέλφου), ο ‘υπουργός’ συνήθως πάσχει από παντελή έλλειψη προσωπικής ζωής και έχει την λανθασμένη αντίληψη ότι ο εργοδότης του εκτιμά την προσφορά του στην επιχείρηση και τον θεωρεί αναντικατάστατο και όχι πεντοχίλιαρο με πόδια όπως τους υπόλοιπους. 
Αδιαφορεί ανεξήγητα για το ποιες είναι οι χρηματικές απολαβές του, δεν ζητάει αύξηση ακόμα κι’ αν πρέπει να την λάβει λόγω προϋπηρεσίας και θεωρεί ότι κάποια μέρα η αξία του θα αναγνωριστεί δεόντως αυτόματα. 

Οι καλές σχέσεις μαζί του συνιστώνται και, ει δυνατόν, η συμβολή σου στην ανεύρεση ερωτικού συντρόφου για αυτόν θα είναι μια σωστή κίνηση.


Αξιότιμε υπουργέ,

Ξέρω ότι οι προθέσεις σου είναι αγνές και τα λοιπά ναούμε, αλλά τράβα και γαμήσου.
Χαλάς την πιάτσα ρε παπάρα! Άμα εσύ κάνεις παραπάνω πράγματα από αυτά που είναι απαραίτητα δίχως να έχεις τις αντίστοιχες διεκδικήσεις, ανεβάζεις τον πήχυ δυσανάλογα και για τους υπόλοιπους. Νομίζεις ότι έτσι θα αναρριχηθείς επαγγελματικά ρε; Ξέρεις κανέναν να πήγε μπροστά μόνο με το ήθος του και την συνέπειά του; Νομίζεις ότι θα σου πουν κάποτε: “Μπράβο ρε! Απ’ αύριο Διευθυντής! Άξιος!”;

Δεν λέω ότι είναι κακό να το θέλεις, λέω ότι δεν γίνεται έτσι. Αν δεν ενδιαφέρεσαι για το δίκαιο κέρδος σου τώρα, πώς θα μεριμνήσεις για το παράνομο κέρδος της επιχείρησης όταν θα έχεις θέση ευθύνης; Ε;
Νομίζεις ότι οι εργοδότες σου δεν το αναλογίζονται αυτό; Γνωρίζεις πολλούς ‘ηθικούς διευθυντές’;
Και αν δεν το θέλεις, γιατί ξηγιέσαι έτσι και χαντακώνεις και τους υπόλοιπους; Άθελά σου ναι, αλλά οφείλεις να σκεφτείς ότι όταν εγώ διεκδικήσω κάτι και ο εργοδότης έχει έτοιμο το λογικοφανές επιχείρημα: “Μα κοίτα ο Τάδε, πόσο εργατικός είναι και δεν ζητάει τίποτα…”, τι θα του πω;; Οι εργοδότες ΝΑΑΑ κάνουν για κάτι τέτοια.

“Στ’ αρχίδια μου παλιοτραβέλι–καράφλα τι κάνει ο Τάδε” θα του πω, αλλά δεν διαθέτουν όλοι την ευγλωττία μου φίλε. Πρέπει να σκεφτόμαστε και τους άλλους.

“Στόχος, είναι τα λεφτά”, είπε η μάνα γνωστής αοιδού μάγκα μου. Και ο πατέρας της.
Με τέτοια κόρη, κάτι θα ξέρουν. Άκουσε αυτούς αν όχι εμένα.

Επειδή κατά βάθος σε πάω, στο ξαναλέω: Πρόσεχε! Είσαι ένα βήμα από το να εισαχθείς στην επόμενη κατηγορία. Μην ολισθήσεις. 



Το τραγικό φυτό

Ναι, μία άμεση αναφορά σε ένα από τα άρθρα του γειτονικού blog.
Το τραγικό φυτό έχει πλέον ενηλικιωθεί, ο καθηγητής έχει αντικατασταθεί από τον προϊστάμενο ή τον εργοδότη και τους βαθμούς τους βάζει πλέον η ίδια η ζωή.
Επίσης, είναι πλέον κατά 75% θηλυκού γένους (…) αφού στις μεγαλύτερες ηλικίες τα σερνικά τείνουν να διαθέτουν μια default ‘περηφάνια’ λόγω τεστοστερόνης που τους αποτρέπει από το να επιδεικνύουν σε μεγάλο βαθμό τέτοιες συμπεριφορές.

Το τραγικό φυτό έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τον ‘υπουργό’ από πάνω, με την διαφορά ότι δεν είναι καλή στην δουλειά της και δεν διαθέτει καν τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό που συναντάμε συνήθως στα δίποδα θηλαστικά.
Πρηξαρχίδω και τίγκα αυτάρεσκη, θεωρεί πως έχει καθήκον να διαφυλάττει τα συμφέροντα του εργοδότη και νομίζει πως είναι η Φωνή της Λογικής που θα βάλει στον ίσιο δρόμο κάθε παραστρατημένο συνάδελφο.

Πολύ συχνά θα κάνει παρατηρήσεις τύπου “Κάνε σωστά την δουλειά σου να μην σε πρήζω!” ή, ακόμα συχνότερα, θα κακολογήσει συνάδελφο σε προϊστάμενο γλοιωδώς και αστόχως ενώ θα το θεωρεί μια αναγκαία θαρραλέα πράξη για το καλό της επιχείρησης. Αν συνάδελφος αδικηθεί από την εργοδοσία, είναι η μόνη που θα την ακούσεις να λέει “Ξέρεις κάτι όμως; Είναι ο Εργοδότης σου! Αυτός σε πληρώνει!” ή κάτι ανάλογο.        

Αντίθετα από τον κλασικό γλύφτη που στοχεύει απλά στην προώθηση της καριέρας του, το ‘τραγικό φυτό’ ότι κάνει το κάνει από πεποίθηση και όχι από ιδιοτέλεια. Μάλιστα, πολύ σπάνια θα επιδιώξει προαγωγή και ίσως ακόμα και να την απορρίψει, ίσως επειδή κάτι τέτοιο στο μυαλό της φαντάζει ιεροσυλία (κάτι σαν να την έβαζε ο καθηγητής να κάνει αυτή μάθημα) και φυσικά διότι απλά φοβάται να αναλάβει οποιαδήποτε ουσιαστική ευθύνη. Είναι στόκος και κατά βάθος το ξέρει.    


Τραγικό φυτό,

Δεν έχω να σου πω τίποτα. Είσαι καμένο χαρτί.


Ο Ζμπούτσαμ

Ντάξει, μια παρένθεση…
Αφότου έγραψα τον τίτλο, έγραψα ‘zboutsam’ στο google. Δεν ξέρω γιατί, αλλά φαντάζομαι όλοι έχετε κάνει κάτι ανάλογο.


Τον ξέρατε αυτόν;
Δεν μου το ‘πε κανείς ρε;
Ακόμα αναρωτιέται ο κόσμος “Πελέ ή Μαραντόνα”;;

Μόνο ο συν-αράπης φίλος του αναγνωρίζει την αξία του και του σκάει high-five με πλατύ χαμόγελο για να τον συγχαρεί για το καλύτερο αντρικό όνομα της δεκαετίας;

Φαντάσου πόσο ψυχικά γαλήνιο είναι ένα άτομο που μπορεί να απαντάει “Ζμπούτσαμ” ακόμα κι’ όταν τον ρωτάνε το όνομά του… Τον ζηλεύω.


Και δεν είναι μόνο αυτό…
Υπάρχει και χρήστης του photobucket με nickname zbutsam’…
Και τί έχει ανεβάσει;; Την επική  φωτογραφία που είχα για avatar στο MSN παλιά!
Διπλή πώρωση με ένα search!

 Daaaamn!

(Παρακαλώ όποιον έχει περισσότερες πληροφορίες για τα άνωθεν εικονιζόμενα άτομα να επικοινωνήσει μαζί μου)

Λοιπόν, στο θέμα μας…

Ο ‘Ζμπούτσαμ’ δεν σχετίζεται με κανέναν τρόπο με τις παραπάνω ατομάρες, ούτε είναι ο Νιγηριανός τουαλετοκαθαριστής της επιχείρησης.
Το όνομά του το παίρνει από την χώρο στον οποίο έχει γραμμένα τα υπαλληλικά του καθήκοντα: ‘ζμπούτσατου.

Διαφέρει από τον ‘απολυμένο’ (ο οποίος για ευνόητους λόγους απουσιάζει από το άρθρο) αλλά αυτό ενδέχεται να αλλάξει ανά πάσα στιγμή.
Διαφέρει επίσης από τον ήσυχο σταρχιδιαμου-ίζοντα υπάλληλο που απλά την σκαπουλάρει κάνοντας τον κινέζο αλλά που τουλάχιστον προσέχει να μην χρεώνει στους υπόλοιπους τις δικές του ευθύνες και εκτός δουλειάς είναι μια χαρά παιδί. 

Η στάση του Ζμπούτσαμ είναι μια στάση ζωής. Η κατηγορία στην οποία ανήκει είναι μια κατηγορία που χαρακτηρίζει πλήρως και τον άνθρωπο πίσω από τον υπάλληλο και συνεπώς ο ίδιος ΔΕΝ δύναται να γνωρίζει πως ανήκει σε αυτήν, αφού όπως όλοι ξέρουμε η Αυτογνωσία είναι ένα σουβλατζίδικο στο Περιστέρι.

Είναι αυτός, που παρόλη την ανεπάρκειά του, παραπονιέται για τα ΠΑΝΤΑ όλη την γαμημένη ώρα σαν ΠΟΥΤΑΝΑ που έχει περίοδο. Δεν συμπαθεί κανέναν, έχει υψηλότατα εργασιακά standards… για τους άλλους, και δεν παραλείπει ποτέ να επισημαίνει πόσο λανθασμένος είναι ο τρόπος με τον οποίο δουλεύουν. Αν χρειαστεί να του ζητήσεις να σου εξηγήσει κάτι που έχει σχέση με την εργασία σας, καλύτερα ζήτα καπάκι και καμιά αύξηση για να ‘χεις να πληρώσεις το θεραπευτικό μασάζ στα αρχίδια που θα έχεις ανάγκη μετά από τόσο πρήξιμο.

Στην πράξη, ο τύπος βαριέται ακόμα και να ανακατέψει τον καφέ του, πάει για κατούρημα κάθε 13 λεπτά και κάνει διάλειμμα για τσιγάρο ή τυρόπιτα κάθε 22. Παράγει έργο = 0 και η μόνη του ασχολία πέρα από τα παραπάνω είναι να μονολογεί ακατάπαυστα για τι θα έκανε αν ήταν εκείνος ο Ιδιοκτήτης της επιχείρησης/Πρωθυπουργός της Ελλάδας/Άρχοντας του Σύμπαντος.

Ο λόγος για τον οποίο διαφέρει από τον ‘απολυμένο’ και για τον οποίο η κατηγορία στην οποία ανήκει γνωρίζει άνθηση είναι ο ίδιος: “Στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι…” λέει ο λαός και αυτός ο τύπος είναι η ζωντανή απόδειξη.
Με την συνεχόμενη πλύση εγκεφάλου που ασκεί έχει καταφέρει άθελά του να φαντάζει συνεπής αλλά γκρινιάρης, και όχι άχρηστος και άξιος ανασκολοπισμού όπως στην πραγματικότητα είναι. Όταν καμιά φορά πει κάτι σωστό κατά λάθος, οι συνάδελφοι/προϊστάμενοι του,  συνηθισμένοι να λούζονται στον χείμαρρο χαζομάρας που αναβλύζει απ’ το στόμα του, κλυδωνίζονται από μια ανεξήγητη μαγεία και τον βλέπουν με καλύτερο μάτι. Αν δουλέψει και για 3 λεπτά, το ξόρκι δένει και ο Ζμπούτσαμ κερδίζει πίστωση χρόνου.

Πρόκειται μακράν για την πιο μισητή κατηγορία υπαλλήλου και για την αντιμετώπισή της οι πυροβολισμοί συνιστώνται ενθέρμως.



Ζμπούτσαμ,

ΣΚΑΣΕ και ΨΟΦΑ.     



Ο gay

Πρόκειται για τον ομοφυλόφιλο συνάδελφο που είχε την καλή τύχη να μεγαλώσει σε ανεκτικό περιβάλλον ή που διαθέτει αρκετό αυτοσεβασμό ώστε να μην επηρεάζεται από τις διακρίσεις που επιβάλλει η κοινωνία.  

Είναι συνήθως ευπαρουσίαστος, δημιουργικός, καλοδιάθετος, έχει χιούμορ, και διαθέτει το σπάνιο χάρισμα να συνεννοείται εξίσου καλά και με άντρες και με γυναίκες. Βλέπει την ζωή και την δουλειά του απ’ την light πλευρά και ως αποτέλεσμα η συνεργασία μαζί του είναι παραγωγική και ευχάριστη.

Το μόνο που θα πρέπει να λάβεις υπ’ όψιν σχετικά με αυτόν είναι το μεγάλο στόμα του, καθώς κατά κανόνα είναι κουτσομπόλης όσο δεν πάει, και αν δεν θέλεις να σου εκμυστηρευτεί κάποιος άσχετος συνάδελφος τα μυστικά σου κάποια στιγμή, να προσέχεις τι του λες.



Φίλε gay,

Οι μισοί εδώ νομίζουν ότι είμαι ομοφυλόφιλος μόνο και μόνο επειδή σε ανέφερα. 
Σόρυ, αλλά δεν μπορώ να σου πω κάτι άλλο. Ξέρεις πως είναι…



Ο πούστης

Πρόκειται για τον ομοφυλόφιλο συνάδελφο που είναι πούστης.

Σε αντίθεση με τον gay που είναι όνομα και πράμα, αυτή η στριμμένη κακομούτσουνη αδερφάρα νομίζει ότι ο κόσμος του χρωστάει κάτι ως αντάλλαγμα για τις φάπες που του έριχνε ο πατέρας του και οι συμμαθητές του στο σχολείο επειδή έφερνε τις κούκλες του για να παίξει στο διάλλειμα.

Αυτάρεσκος και εγωκεντρικός σχεδόν όσο ο Anthony Hopkins, νομίζει ότι όλοι έχουν πρόβλημα με τις σεξουαλικές του προτιμήσεις και ότι όλα περιστρέφονται γύρω απ’ αυτόν. Καθημερινές εργασιακές εκφράσεις όπως “Ω ρε *πούστη* μου ‘πεσε ο στυλός” ηχούν στα αυτιά του ως στοχευμένες προσβολές που χρήζουν αποστομωτικής απάντησης από μέρος του, και ακόμα και εκφράσεις που απευθύνονται καταφανώς σε κάποιον άλλον συνάδελφο όπως π.χ. “Ρε Στάθη, ωραίο μουνί η *αδερφή* σου ρε. Τί θα γίνει θα τη γαμήσω;” είναι αρκετές για να σε στιγματίσει ως φαλλοκράτη ή σεξιστή ή δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο.

Οκνηρός, φυγόπονος, ανεύθυνος, εμπαθής και εκδικητικός είναι όλες λέξεις που εφευρέθηκαν για να περιγράψουν αυτόν τον μαλάκα. Αν βρεθεί ένας απ’ αυτούς στην δουλειά σου, πρέπει πρώτα απ’ όλα να του δείξεις ότι δεν έχεις κανένα πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους και μετά να τον τραμπουκίσεις όσο χρειάζεται για να σε φοβάται. Δυστυχώς, είναι ο μόνος τρόπος που ξέρω που εγγυάται μια σχεδόν ομαλή συνεργασία.

(Όσοι σκεφτήκατε “Υπάρχει κι’ άλλος τρόπος…” συγχαρητήρια! Είστε ένας απ’ αυτούς)


Λοιπόν ‘πούστη’,

Κοίτα να δεις, σου ‘χω νέα: Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται ούτε για τα δικά τους πολιτικά/κοινωνικά/ανθρώπινα δικαιώματα… Θα ενδιαφερθούν για τα δικά σου;; Η για κανενός άλλου; Κι’ αν ενδιαφέρονταν, θα ενδιαφέρονταν για σένα που απλά προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι ‘φυσιολογικός’ όπως όλοι;
Το πώς σε αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι είναι κατά κύριο λόγο στο χέρι σου. 
Το να τον παίρνεις αντί να τον δίνεις δεν σε κάνει ούτε ξεχωριστό, ούτε ‘ευλογημένο’, ούτε χειρότερο, ούτε καλύτερο από οποιονδήποτε. Σταμάτα την γκρίνια και απλά κάνε την δουλειά σου. 



Ο cool

Η κατηγορία στην οποία πρέπει να επιδιώκουμε να ενταχθούμε όλοι.

Ο cool υπάλληλος είναι αυτός που αντιλαμβάνεται ορθώς τα πιο βασικά πράγματα.
Γνωρίζει ότι η συχνότερη αιτία εργασιακής εκμετάλλευσης είναι η άγνοια των εργαζομένων για τα δικαιώματά τους και όχι η απληστία των εργοδοτών – η οποία βρίσκει εκεί το πιο γερό της πάτημα. Γνωρίζει επίσης ότι η αποδοτικότητα του πρέπει να ρυθμίζεται ανάλογα με την αμοιβή του όταν δεν συμβαίνει το αντίστροφο και ενώ θα έπρεπε. Συνεπώς προς τα παραπάνω, ο cool φίλος μας έχει φροντίσει να μάθει την σχετική με το επάγγελμά του νομοθεσία και κρατάει πάντα μια επαφή με την αγορά εργασίας ώστε να είναι όσο πιο ανεξάρτητος γίνεται, άσχετα από το πόσο καιρό ή το πόσο επιτυχημένα εργάζεται σε μια επιχείρηση.

Δεν είναι ηθικά ασυνεπής, ούτε λιγούρης, αλλά αντιλαμβάνεται ότι ο κάθε εργοδότης είναι στην ουσία ένας ευκατάστατος συνεργάτης με υπέρμετρα ανεπτυγμένη όρεξη για κέρδος και με μικρό απόθεμα κοινωνικής κατανόησης – εν δυνάμει ζώο που κατασπαράζει δίχως αναστολές και δεύτερη σκέψη οποιονδήποτε πιο αδύναμο από αυτόν. Κανονικός άνθρωπος δηλαδή.

Οι καλοί λογαριασμοί δεν κάνουν τους καλούς φίλους αλλά τους καλούς συνεργάτες και ο cool το ξέρει αυτό.

Στην δουλειά του είναι πάντα τυπικός και ευγενής, εύστροφος, γνωρίζει πως οι άνθρωποι εκτιμούν περισσότερο αυτόν που μαθαίνει γρήγορα απ’ αυτόν που ήδη ξέρει κάτι, και συνήθως θα τον καταλάβετε από το πόσο λιγομίλητος και ‘κλειστός’ θα είναι ώσπου να καταλάβει σε ποια κατηγορία ανήκετε εσείς. (Τώρα αν τύχει και τον μπερδέψετε με καναν αντικοινωνικό serial killer που σας βιάσει και σας σκοτώσει δεν φταίω – άρθρα στο Ιντερνέτ γράφω).      

Πιο σίγουρα σημάδια θα είναι η φαινομενικά ακραία απάθειά του και η χαρακτηριστική ανικανότητά του να αγχωθεί για οποιονδήποτε λόγο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι θα εργάζεται ταχύτερα και αποτελεσματικότερα από όλους. Μπορεί να βρίσει ή να επαινέσει, αλλά δεν θα γκρινιάξει και δεν θα κάνει ποτέ (αυτονόητες) συστάσεις σε κανέναν. Αν είναι προϊστάμενος, μην νομίσετε για κανέναν λόγο ότι δεν έχει καταλάβει πότε μαλακίζεστε όταν θα έπρεπε να δουλεύετε και πότε το επίπεδο της μαλακίας αυτής έχει περάσει το προβλεπόμενο/αποδεκτό όριο. Θα το βολιδοσκοπήσει μεν, αλλά θα σας απολύσει με μεγάλη ευκολία αν συμπεράνει πως πρέπει.

Προφανώς, αν υπάρχει ‘cool’ υπάλληλος ή προϊστάμενος στην εργασίας σας, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπάρχει ‘Ζμπούτσαμ’. Αυτό από μόνο του καθιστά τον ‘cool’ ως τον ιδανικό συνεργάτη.

Αντίθετα από μερικά ανόσια πλάσματα του ζωικού βασιλείου (= γάτες), ο cool μπορεί να αργεί να συνάψει φιλίες αλλά αν κρίνει ότι είσαι υπεύθυνος και καλό παιδί, εν τέλει θα ‘ανοιχτεί’ και η συνεργασία σας θα είναι αγαστή και λίαν ευχάριστη.  


Φίλτατε cool,

Σε πάω. Θέλω να γίνω σαν κι’ εσένα.